*marnikzaf

Όταν γυρνάω απ'τα θέατρα·
έρχομαι πάντα με σκυφτούς τους ώμους, 
με κρεμασμένη την πλάτη,
τα άκρα μου. 
Τα μάτια μισοκλείνουν,
το στόμα στεγνό- 
τα χέρια χωμένα,
άτσαλα, σε κάποια τσέπη. 
Έχω μαζί μου ακόμα το εισιτήριο, 
-ελαφρώς φθαρμένο πια-
κι ίσως το πρόγραμμα. 
Φέρνω μαζί μου στο σπίτι
τον ηθοποιό, 
του προσφέρω κρασί-
τον τοποθετώ απέναντί μου-
στην μεγάλη πολυθρόνα-
κάποιες φορές του μιλώ.
Σκίζω λίγο απ'το κουστούμι του-
το βάζω ενοχικά στην τσάντα μου, 
ξεκλέβω λίγη σκόνη απ'την σκηνή, 
μία κλωστή απ’την μεγάλη αυλαία. 
Παίρνω λίγο απ'το χειροκρότημα. 
Και πριν πέσω για ύπνο·
θυμάμαι,
να υποκλιθω κι εγώ. 
Τα θέατρα είναι καθρέπτες της ζωής-
ανακλάσεις της ύπαρξης, 
προβολή κι ανθυποβολή.
Κάθαρση της καθάρσεως.
Πράξη πρώτη. 
Και δεύτερη και τρίτη.
Αυλαία.