Όταν παιζόταν
το Πάλι από την αρχή (το 2006) στο
MEGA ήμουν 6 χρόνων και δεν ανήκα καν στο
target audience. Πριν από λίγες ημέρες έπεσα
τυχαία επάνω στην σειρά στο YouTube και σε
μια προσπάθεια να διασκεδάσω την ανία
μου αποφάσισα να την δω, μιας και είχε
μόνο 18 επισόδια. Δεν περίμενα να κολλήσω
τόσο κι έτσι ακόμα και τώρα, μία εβδομάδα
αφότου έχω ολοκληρώσει την σειρά,
σκέφτομαι ακόμα τους χαρακτήρες σαν να
ήταν δικοί μου άνθρωποι. Σκέφτομαι την
Άννα, τον Μάρκο, την Ιοκάστη, την Κατερίνα, ακόμα και τον Ανέστη και τον Τάκη. Δεν
συζητώ καν για τον Ντάνι· από τους πιο
καλογραμμένους και πρωτότυπους χαρακτήρες
στην ελληνική σεναριογραφία, τον οποίο
ο υπερταλαντούχος (και αδικοχαμένος)
Κ. Παπαχρόνης απέδωσε υπέροχα.
Δεν νομίζω
ότι έχω αγαπήσει σειρά της ελληνικής
τηλεόρασης περισσότερο, δίχως υπερβολή,
κι αυτό ίσως επειδή πλέον ανήκω ξεκάθαρα
στο target audience και η ιδέα ανθρώπων που
παλεύουν να ενηλικιωθούν βιώνοντας την
ζωή μέσα από μια σειρά τραγελαφικών
καταστάσεων με θέματα, όπως τον έρωτα,
την ανεργία, τις σπουδές, την φιλία, την
οικογένεια και το πλήθος υποχρεώσεων
που συνεπάγεται η ενήλικη ζωή, μού
φαίνεται αρκετά οικεία τώρα.
