5:14 π.μ.
3:19:00 μ.μ.
Εχθές
το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα
έναν κόμπο στο στομάχι που έφτανε ως
τον λαιμό. Τον ονόμασα έμπνευση.
Στα ακουστικά μου έπαιζε Κόρε.Ύδρο. Το
τετραδιάκι μου γέμισε πάλι με (άκριτες) σκέψεις. Πριν από λίγες ώρες
διάβασα μονοκοπανιά μια
συμπαθητική ποιητική συλλογή. Υποθέτω
πως αναπληρώνω τα κενά μου άπληστα πλην
όμως ανερυθρίαστα.
“
Κι αν
θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,
πρέπει
να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη
σκάλα,
γιατί
η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,
δεν
υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και
στο μόνο
„
Καθώς
ο κόσμος ξημερώνει, δεν είμαι έτοιμη να
βγω απ'την κρυψώνα μου.
0 σχόλια
let's chat☺︎