«Δεσποινίς Τζούλια»
8:16:00 μ.μ.
23
Ιουνίου 1888, Σουηδία, νύχτα παραμονής
μεσοκαλόκαιρου, μιας από τις μεγαλύτερες
γιορτές της χώρας. Ο αρραβώνας της έχει
πρόσφατα διαλυθεί και η δεσποινίς
Τζούλια, μια κόρη κόμη, αντί να πάει με
τον πατέρα της επίσκεψη στους συγγενείς
της, μένει σπίτι και περνάει τη νύχτα
με τον Ζαν, έναν υπηρέτη, που έχει ερωτικό
δεσμό με την Κριστίν, μια μαγείρισσα.
Ως κύριο θέμα του έργου-απόδειξη των βασικών αρχών της σχολής των συγκρούσεων παρουσιάζεται η αιώνια ταξική πάλη και η συνεχώς διαιωνιζόμενη μάχη των φύλων. Με αυτόν ως βασικό άξονα ξεδιπλώνονται ποίκιλοι προβληματισμοί επάνω σε θέματα όπως η ηθική, οι έννοιες της χρηστότητας και της κατάπτωσης, η κοινωνική κινητικότητα, η πολιτική βούληση, τα ιδεώδη, ο έρωτας καθώς και η θρησκεία. Με αφορμή ένα απλό πλην, όμως, κοινωνικά παράδοξο γεγονός· τη συνεύρεση του Ζαν με τη δεσποινίδα Τζούλια, ο Στρίνμπεργκ καταφέρνει να θίξει εύστοχα και επίκαιρα πληθώρα θεμάτων και να καταστήσει το έργο του εφαλτήριο κοινωνικού -κι όχι μόνο- (ανα)στοχασμού.
Η
σκηνοθεσία της Λιλλύς Μελεμέ αποδίδει
άψογα το απαιτητικό σενάριο του
Στρίνμπεργκ προσδίδοντας τις σωστές
αναλογίες. Καθηλωτική είναι η ενσάρκωση της Μαρίας Κίτσου, η οποία γεμάτη
αισθαντικότητα ερμηνεύει άριστα τις
μεταπτώσεις στην ψυχολογία της νεαρής
κόμισσας. Ανατρεπτικά καλός, επίσης, ο
Ορέστης Τζίοβας κι εξαιρετική η Αμαλία
Αρσένη. Μιλάμε ξεκάθαρα για ηθοποιούς
παλαιάς κοπής, δίχως, παρόλ'αυτά, να
μυρίζουν ναφθαλίνη, μιμητισμό και περιττούς θεατρινισμούς.
Η «Δεσποινίς
Τζούλια» είναι ένα έργο του χθές, του
σήμερα και του αύριο. Ένα ηχηρό σχόλιο
για τα πάθη των κοινωνιών, την ατέρμονη
διελκυστίνδα εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.
Ένα τεκμήριο της αδιάκοπης σύγκρουσης
μεταξύ των τάξεων, μία αδιάσειστη έκφραση
της φλογερής επιθυμίας για κοινωνική
κινητικότητα που στις μέρες μας καλά
κρατεί. Ένας μπούσουλας
στις ενίοτε υπαρξιακές μας
αναζητήσεις. Ένα ισχυρό «κατηγορώ» στην διαχρονική εξαθλίωση, και στις
αιφνίδιες και δυσεξήγητες μεταβολές
της ανθρώπινης φύσης και στην εν τέλει αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει το
ορμφέμφυτό του και να ανατρέψει τους
κολάφους που γεννά η ίδια του η σάρκα
σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια απελευθέρωσης
του πνεύματος.
1 σχόλια
Η Κίτσου είναι μια εξαιρετική καλλιτέχνις! Θα ήθελα να δω την παράσταση, αλλά για κάποιο λόγο για μένα αποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα το ότι παίζει ο Τζιόβας. Για καποιον λόγο, δεν με είχε πείσει έως τώρα ότι είναι κάποιο εξαιρετικό ταλέντο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία η παρουσίασή σου, κορίτσι μου!
let's chat☺︎