«ΠοΚα»
9:40:00 π.μ.
Όταν
ήμουν δεκατεσσάρων, δηλαδή πρίν από
περίπου δύο χρόνια, ξεκίνησα να γράφω.
Να γράφω ποιήματα, ιστορίες, να κρατώ
ημερολόγιο. Πρίν από περίπου δύο χρόνια
σε μία σχολική αίθουσα κάποια καθηγήτρια
μου μίλησε για την Μαρία Πολυδούρη και
τον Κώστα Καρυωτάκη. Η ιστορία τους με
ενέπνευσε, διάβαζα και ξαναδιάβαζα ώρες
ατελείωτες τα ποιήματά τους,
τα (λιγοστά) πεζά
τους, την αλληλογραφία, τις ημερολογιακές
καταγραφές. Οτιδήποτε αφορούσε τους
δύο ρομαντικούς ποιητές
έπρεπε να το γνωρίζω, έπρεπε να το έχω
δει, να το έχω μυρίσει, να έχω υπάρξει
μέσα του. Οι πρώτοι στίχοι μου ήταν σαν
άσχημες καρικατούρες των δικών τους.
Και τώρα, παρόλο που πλέον τους αγαπώ
εξίσου με τότε, ένα κομμάτι μου τους
έχει τοποθετήσει ευγενικά πίσω
στον χρόνο και στα ράφια της βιβλιοθήκης
μου. Μολονότι αυτό· δεν μπορώ επουδενί
να αγνοήσω μία παράσταση με το όνομα ΠόΚα:
ΠολυδούρηΚαρυωτάκης.
Στην ΠοΚα,
η Μαρία Πολυδούρη (Νάντια Πυθαρά) και ο
Κώστας Καρυωτάκης (Βασίλης Παπαγεωργίου)
βγαίνουν από το χρονοντούλαπο και
συναντιούνται εκ νέου. Καλούνται να
λογοδοτήσουν ο ένας στον άλλον για το
παρελθόν, για όσα τους χώρισαν κι όσα
τους έφεραν κοντά. Μιλάνε πλέον με την
ειλικρίνεια και την ντομπροσύνη των
νεκρών, δίχως κανέναν φόβο. Αποχωρίζονται
τη σάρκα κι ενώνουν τα πνεύματά τους
που πιάνονται σε έναν χορό γεμάτο
φιλοσοφία, ποίηση κι αλήθειες που τους
έκλεψε το τότε. Στο ημίφως ενός
μικρού δωματίου ο έρωτάς τους ζωντανεύει
και οι δύο ποιητές φαίνεται να κλείνουν
τους λογαριασμούς του χθές με τη
λογιότητα και τη φυσική λυρικότητα που
τους αρμόζει.
Το
σενάριο της Κέλλυς Πηλιούρα εκ πρώτης
όψεως ακούγεται συνηθισμένο. Παρακολουθώντας
την παράσταση, όμως, ο θεατής αντιλαμβάνεται
ότι μόνον ως κοινότοπο δεν μπορεί να
χαρακτηριστεί. Με εφαλτήριο ένα αγαπημένο
κι ευρέως γνωστό ειδύλλιο δύο ανθρώπων
των ελληνικών γραμμάτων που σφράγισαν
και καθόρισαν με την ποιήσή τους ένα
ολόκληρο λογοτεχνικό ρεύμα, αυτό των
ρομαντικών-συμβολιστών (μην ξεχνάμε
ότι από τον Καρυωτάκη κι ο καρυωτακισμός που
ακολούθησαν Ρίτσος, Λαπαθιώτης, ακόμα
και ο Ελύτης στα πρώτα ποιήματά του.) η
σκηνή γίνεται πεδίο μάχης ιδεών,
φιλοσοφικών αναζητήσεων και ερωτημάτων,
πληθώρας συλλογισμών και φυσικά ποίησης.
Κάθως οι δύο χαρακτήρες ξεδιπλώνονται,
ο θεατής στριμώχνεται ολοένα
και περισσότερο. Καλείται να πάρει θέση,
να απαντήσει ο ίδιος στα εύστοχα ερωτήματα
που τίθενται, να δώσει λόγο, εν τέλει, στον ίδιο του τον εαυτό. Εφευρετικότατο
το σενάριο, εξαιρετικά επίκαιρο -με την
ορθή δόση πολιτικών υπαινιγμών- και την σωστή αναλογία λυρικότητας και
φυσικότητας, χωρίς δηλαδή η καλλιέπεια
να περιορίζει τον αυθορμητισμό και την
ειλικρίνεια.
Σε
ό,τι αφορά τις ερμηνείες· προσωπικά με
εντυπωσίασε η Νάντια Πυθαρά (η οποία
εκτός από υπέροχη ηθοποιός είναι και
ένας γλυκύτατος άνθρωπος). Απέδωσε
τον ρόλο της Πολυδούρη εξαιρετικά, με
εκπλητική αίσθηση του μέτρου και περίσσιο
πάθος κι ένταση στις μεταπτώσεις της
χειμαρώδους προσωπικότητας της ποιήτριας
που κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον του
θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος της
παράστασης. Ο Βασίλης Παπαγεωργίου·
άριστος στην ενσάρκωση του Καρυωτάκη,
επέβαλε ευγενικά την παρουσία του κι
αποτύπωσε ρεαλιστικότατα την αγωνία
και τις σκέψεις του τραγικού ήρωα.
Η
σκηνοθεσία (και πάλι της Κέλλυς Πηλιούρα)
ευφυέστατη και πρωτότυπη, χωρίς περιττούς
αναχρονισμούς ή μεταμοντερνισμούς.
Λιτή· έδινε χώρο στο σενάριο και στους
ηθοποιούς να δημιουργήσουν.
Με
γοήτευσε, επίσης, πολύ και η μουσική
επένδυση, καθώς τα ορχηστρικά κομμάτια
συνθεμένα από τον Αδαμάντιο Αναστασιάδη
μεταδίδουν την απαραίτητη αισθαντικότητα,
σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα,
σε ταξιδεύουν.
Συνοψίζοντας,
η ΠοΚα είναι μια μοναδική
παράσταση. Ένα σενάριο που πατά γερά σε
φιλοσοφία και ποίηση, δύο νέοι εξαιρετικά
ταλαντούχοι ηθοποιοί, μία σκηνοθεσία
ορθά αφαιρετική και μουσική που γράφει
τη δική της ποίηση και κρύβει
τη δική της νοσταλγία. Οι αγαπημένοι
μου ήρωες προσεγγίζονται με σεβασμό,
θάλπονται- δίχως να χαϊδεύονται, αποκτούν
όσα τους έκλεψε το χθές και προκαλούν
το ανεκπλήρωτο σε μια παρτίδα ποκα με
τραπέζι τον χωροχρόνο.
Σας
αφήνω με το αγαπημένο μου ορχηστρικό
κομμάτι «Μόνο γιατί μ'αγάπησες» του
Αδαμάντιου Αναστασιάδη:
5 σχόλια
Πολύ όμορφο το άρθρο για το ρομαντικό και τραγικό αυτό δίδυμο. Χαίρομαι που σε σύστησε η Ιώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ που σας άρεσε! Να 'στε καλά!♡
ΔιαγραφήΠαρεμπιπτόντως δεν ξέρω αν έχεις στο instagram κάποιες φωτογραφίες μου που συνδέονται με το ποίημα Πρέβεζα.
ΔιαγραφήΦοβάμαι πως δεν τις έχω δει. Αφήστε μου αν θέλετε το όνομά του λογαριασμού σας, για να τους ρίξω μια ματιά. Θα μου άρεσε πολύ!
ΔιαγραφήΣυγγνώμη για την καθυστέρηση! θα με βρεις στο instagram ως michael_lux
ΑπάντησηΔιαγραφήlet's chat☺︎