*marnikzaf

Δεν είχα ιδέα πώς θα το ονομάσω αυτό κι έτσι έφαγα μισή ώρα, να σκέφτομαι. Μετά ξέχασα τι ήθελα να γράψω. Δεν έχει και πολλή σημασία το πώς ονομάζουμε τα πράγματα, ε;

Ήλπιζα να καταφέρω να πω κάτι, να κρατήσω σημειώσεις. Αυτό έμαθα, αυτό ξέρω. Η ζωή υπαγορεύει κάπως γρήγορα, όμως, βρίσκετε;

Μην με παίρνετε στα σοβαρά, είμαι χομπίστρια (ακόμα). Είμαι και φιλόδοξη, όμως. Δεν βγάζουν όλα τα πράγματα νόημα, αλλά κάποια βγάζουν πιο πολύ από άλλα. 

Μην (με) φοβάστε.

Όταν παιζόταν το Πάλι από την αρχή (το 2006) στο MEGA ήμουν 6 χρόνων και δεν ανήκα καν στο target audience. Πριν από λίγες ημέρες έπεσα τυχαία επάνω στην σειρά στο YouTube και σε μια προσπάθεια να διασκεδάσω την ανία μου αποφάσισα να την δω, μιας και είχε μόνο 18 επισόδια. Δεν περίμενα να κολλήσω τόσο κι έτσι ακόμα και τώρα, μία εβδομάδα αφότου έχω ολοκληρώσει την σειρά, σκέφτομαι ακόμα τους χαρακτήρες σαν να ήταν δικοί μου άνθρωποι. Σκέφτομαι την Άννα, τον Μάρκο, την Ιοκάστη, την Κατερίνα, ακόμα και τον Ανέστη και τον Τάκη. Δεν συζητώ καν για τον Ντάνι· από τους πιο καλογραμμένους και πρωτότυπους χαρακτήρες στην ελληνική σεναριογραφία, τον οποίο ο υπερταλαντούχος (και αδικοχαμένος) Κ. Παπαχρόνης απέδωσε υπέροχα. 

Δεν νομίζω ότι έχω αγαπήσει σειρά της ελληνικής τηλεόρασης περισσότερο, δίχως υπερβολή, κι αυτό ίσως επειδή πλέον ανήκω ξεκάθαρα στο target audience και η ιδέα ανθρώπων που παλεύουν να ενηλικιωθούν βιώνοντας την ζωή μέσα από μια σειρά τραγελαφικών καταστάσεων με θέματα, όπως τον έρωτα, την ανεργία, τις σπουδές, την φιλία, την οικογένεια και το πλήθος υποχρεώσεων που συνεπάγεται η ενήλικη ζωή, μού φαίνεται αρκετά οικεία τώρα.

Μπερδεψουά, σουρεάλ, όπως και να το κάνεις το Πάλι από την αρχή είναι βασικά ένα πράγμα, αληθινό. 

Εχθές το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα έναν κόμπο στο στομάχι που έφτανε ως τον λαιμό. Τον ονόμασα έμπνευση. Στα ακουστικά μου έπαιζε Κόρε.Ύδρο. Το τετραδιάκι μου γέμισε πάλι με (άκριτες) σκέψεις. Πριν από λίγες ώρες διάβασα μονοκοπανιά μια συμπαθητική ποιητική συλλογή. Υποθέτω πως αναπληρώνω τα κενά μου άπληστα πλην όμως ανερυθρίαστα.

“ Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,

πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,

γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,

δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο „

Καθώς ο κόσμος ξημερώνει, δεν είμαι έτοιμη να βγω απ'την κρυψώνα μου.