3 ποιήματα για τον υάκινθο

7:07:00 μ.μ.

(1)

Παρα-πότισα τον υάκινθό μου.

Του έβαλα παραπάνω απ’όσο χρειαζόταν-

νερό.

Κι ο καημένος,

μεθυσμένος απ' την φροντίδα μου·

άρχισε να σαπίζει-

πρώτα, πρώτα

από μέσα,

απ’τις χοντρές ρίζες

προς τα ψηλόλιγν’ άκρα,

τα αγέννητ’ άνθη.

Κι όταν απογοητευμένη αντίκρισα

το ταλαίπωρο φυτό-

ανακάλυψα τι σημαίνει·

έστω και λίγο παραπάνω,

άκακο νεράκι-

σε χώμα υγρό και έτοιμο.

Παρα-πότισα τον υάκινθό μου,

μα σάμπως διψούσε;

(2)

Μην σε ξεγελούν-

οι χοντροί βολβοί,

το τυλιγμένο γύρω-

απ’τα πρασινωπά στρωσίδια-

σώμα,

τα σφγιμένα μέλη.

Κάτω απ’τα σκεπάσματα του

κρύβεται·

δροσερός υάκινθος,

ο κόσμος,

που σε περιμένει.

Άλλη μια μέρα υπομονή.

(3)

Ο υάκινθός μου,

άνοιξε

αμέσως μετά τα χιόνια.

Λευκή ανθοφορία,

ύστερ’ απ’το ίδιο το λευκό.

Φαντάζει σύμπτωση,

θάρρεις,

ο πρίγκιπας-

με το απολλώνιο αίμα,

στα μέσα του Χειμώνα.

Έπιασε πάλι το σαράκι

τον θεό

ή μήπως θυμήθηκε

τον αγαπητικό του

κι άφησε έτσι,

βιαστικά,

Γενάρη μήνα,

σε ‘μένα-

τι τιμή!-

σε ένα λουλούδι

φορεμένη την ψυχή του,

μέσ’ στην μικρή γλαστρούλα,

ακριβή;

Θέλει ο Ζέφυρος-καιρός-

την φυλαγμένη,

κι όσο ο άνεμος χτυπά,

τ’άνθη ματώνουν.

2 σχόλια

Unknown16 Ιανουαρίου 2017 στις 12:57 π.μ.
Όλα πολύ όμορφα! Προσωπικά, ξεχωρίζω το πρώτο. Με άγγιξε πιο πολύ! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

let's chat☺︎