Πολιτικοποίηση στα 16 (το 2016)
8:45:00 μ.μ.
Έχοντας
περάσει ένα καλοκαίρι παρακολουθώντας
ανελλιπώς τον τηλεοπτικό
σταθμό της Βουλής -κι ας μην καταλάβαινα
και πολλά, άλλωστε ποιος καταλαβαίνει;-
αναμένοντας για εξελίξεις (κούνια
που σε κούναγε), παρατηρώντας την
άνοδο ακραίων πολιτικά κινημάτων και
ιδεολογιών τα τελευταία δύο χρόνια,
ακούγοντας και συζητώντας διαρκώς και
παντού για την πολιτική και το πολιτικό
γίγνεσθαι· είναι νομίζω εύλογο να
επιθυμώ διακαώς να προσδιοριστώ πολιτικά,
να αναπτύξω την δική μου πολιτική σκέψη, να ασπαστώ
ένα από τα (υπάρχοντα) πολιτικά
δόγματα και εν τέλει, να πολιτικοποιηθώ.
Το εγχείρημά
μου αν και φαντάζει αστείο, δεν
είναι, όμως, παράλογο, αν σκεφτεί κανείς
ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια από τώρα
θα κληθώ να συμμετάσχω ως ενεργή πολίτης
στην εκλογική διαδικασία, να αναλάβω
τις ευθύνες μου και να λάβω αποφάσεις
που θα καθορίσουν όχι μόνο το μέλλον
της δικής μου γενιάς, αλλά κι αυτών που
έπονται της δικής μου. Αν τεθεί έτσι,
επομένως, νομίζω φαίνεται εξαιρετικά
λογικό πλην όμως βαρύ (κι ασήκωτο)
και μου υπενθυμίζει το φορτίο που
συνεπάγεται η δημοκρατία, το οποίο κάθε
πολίτης οφείλει να μεταφέρει με προσοχή
κι υπευθυνότητα.
Σε
περιπτώσεις και περιόδους που
χαρακτηρίζονται από ευμεταβλησία
και η εύρεση σταθερών θεωρείται διαδικασία
δύσκολη, εως ανέφικτη, δεσπόζουν η
κινδυνολογία, ο δογματισμός και η
παραπληροφόρηση. Η τελευταία, ειδικά,
ευνοεί τη λανθάνουσα ετεροκατεύθυνση
και την απροκάληπτη προπαγάνδα, γεγονός
που καθιστά τον (ανα)προσδιορισμό
ακόμα πιο περίπλοκο και απαιτεί από το
άτομο να καταβάλει ολοένα και περισσότερες
προσπάθειες για την ανακάλυψη,
συνειδητοποίηση και αξιολόγηση της
-όχι μόνο-πολιτικής πραγματικότητας.
Έτσι, είναι πολύ εύκολο για κάποιον να
ενστερνιστεί μία (ακραία) ιδεολογία,
έχοντας ανεπαρκή γνώση, όντας εν μέρει
ή και καθόλου ενημερωμένος, καλύπτοντας,
με αυτόν τον τρόπο, κάπως πρόχειρα την
ανάγκη για πολιτική συγκεκριμενοποίηση
και σαφή διαχωρισμό από το κοινωνικό
σύνολο.
Απ'την
άλλη, υπάρχουμε κι εμείς, που παρακολουθούμε
αμέτοχοι (φύσει και θέσει) τις
πολιτικές εξελίξεις, ιδέες και δόγματα
να καταρρέουν το ένα πίσω απ'το άλλο,
μια ασθενική κοινωνία βορά της ελίτ των
πολιτικών αρχηγών κι αποφάσεων· και
αναρωτιόμαστε τι στο διάολο έχει
μείνει όρθιο, και τι πρέπει να ρίξουμε
αύριο στην κάλπη που να μην μας εκθέτει
ούτε καθολικά σαν γενιά, ούτε ατομικά
σαν πολιτικές οντότητες. Είναι
κάτι σύνθετο, μα όχι άπιαστο το να
ασπαστούμε μία ιδεολογία και είναι
άλλωστε αυτός ο φυσικός μας ρους
ως κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά
όντα (Αριστοτέλης, Πολιτικά).
Το απογοητευτικό, στην όλη υπόθεση,
παρόλ'αυτά, είναι η στεντορείως βουβή
αποδόμηση των πολιτικών, κι όχι μόνο
αξιών και ιδεών που έχουν καταστήσει
και το παραμικρό κομμάτι θεωρίας να
φαντάζει απραγματοποίητο ή έστω ατελώς
πραγματοποιήσιμο και μεταλασσόμενο
στην πράξη. Τουτέστιν όποιο δόγμα κι αν
αποφασίσεις ότι είναι στενότερα
συνδεδεμένο με τη δική σου κοσμοαντίληψη,
δεν πρόκειται να το δεις να υλοποιείται στον
αιώνα τον άπαντα.
Συνεπώς,
το να παλέψεις με το αδιάλλακτο κουβάρι
των σκέψεών σου περί πολιτικής αποτελεί
πράξη ηρωική και ως ένα σημείο ακατόρθωτη
εξαιτίας των συνεχών μεταβολών στην
πολιτική σκηνή (σε προσκήνιο και
παρασκήνιο). Αυτό που δεν δέχομαι σε
καμία περίπτωση και αισθάνομαι βαθιά
την ανάγκη να ξεκαθαρίσω είναι η υπάρχουσα
προκατάληψη περί αδιαφορίας των νέων
σε ό,τι αφορά την πολιτική και κοινωνική
ζωή. Αντιθέτως, είμαστε μια γενιά που
έστω και άτσαλα ενίοτε,
επιδιώκουμε να πολιτικοποιηθούμε
(ενίοτε και να κομματικοποιηθούμε,
αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία) να
βρούμε σταθερές και σημεία
(αυτό)προσδιορισμού. Φυσικά, αυτό δεν
είναι ούτε δικαιολογία, ούτε πανάκεια
για την ανικανότητα προσανατολισμού
μας, αλλά πιστεύω θα ωφελούσε αν το
εκπαιδευτικό σύστημα στήριζε αυτήν μας την προσπάθεια και μεριμνούσε
για την πολιτική παιδεία μας θέτοντας
τις απαραίτητες βάσεις, αν οι μαθητικές
κοινότητες λειτουργούσαν στοιχειωδώς
τουλάχιστον ως μικρογραφίες των
δημοκρατικών θεσμών κι αν οι τηλεοράσεις
μας δεν αποτελούσαν πηγές φόβου και
πλήρους απαξίωσης. Στην τελική, ούτε
γεννηθέντες Μεταπολίτευσης είμαστε
και οι περισσότεροι από 'μας δεν θα
αναλάβουμε την οικογενειακή επιχείρηση,
διότι είτε πολύ απλά δεν υπάρχει, είτε
επειδή έκλεισε στα μέσα της κρίσης. Και
για 'μένα, δεν είναι καθόλου τυχαίο που
συναντώ καθημερινά, ανθρώπους στα 26, στα
36, στα 56, στα 76, κ.ο.κ. να νιώθουν 16 κάθε
φορά που ζυγώνει η ώρα της κάλπης. Η νέα
αντιδημοκρατική δημοκρατία τους (μας)
προκαλεί φόβο και τους υποχρεώνει να
ακολουθήσουν και πάλι τη συλλογιστική
πορεία που (δεν) ακολούθησαν όταν ήταν
16, για να καταλήξουν στο ίδιο αδιέξοδο
με έναν δεκαεξάχρονο.
0 σχόλια
let's chat☺︎