*marnikzaf

Αθήνα , 31η Ιουλίου 2018

Αγαπημένοι μου,

αν και δεν το συνηθίζω σήμερα πήρα το βραδινό λεωφορείο για το σπίτι αντί για το μετρό. Λέω πως δεν το συνηθίζω, γιατί δεν περνάει σχεδόν ποτέ, μα σήμερα, θαρρείς, στάθηκα τυχερή. Οι περισσότεροι από εσάς εγκαταλείψατε, πριν από λίγες εβδομάδες την Αθήνα χάριν παραθερισμού, μα εγώ αυτήν την παραμονή Αυγούστου κάπως σας είδα να παρελαύνετε στην άσφαλτο, δίπλα κι ανάμεσα στα αχνά σημάδια που άφηναν οι μεγάλες ρόδες του δημοσίου οχήματος που επέβην και το οποίο αισθάνθηκα σαν ιδιωτικό, έτσι μισοάδειο και φουριόζικα- εξυπηρετικό, με τις κίτρινες χειρολαβές να ταλαντεύονται στην αχρηστία και τις πόρτες ν’ ανοίγουν, μόνο, για να κλείσουν ανόρεκτα από το περιττό της τυπικότητάς τους.

Σας είδα, λοιπόν, να περνάτε, ή μάλλον— είδα να περνούν κάποιοι που θύμιζαν εσάς σε απροσδιόριστη ηλικία. Σταθήκατε, λέει, στην άκρη του δρόμου και βαλθήκατε να γεμίζετε βαλίτσες και σακ— βουαγιάζ κι έπειτα— σας είδα να επιβαίνετε κι εσείς παρόμοια με το δικό μου λεωφορεία, διαφορετικά ο καθένας που χάνονταν σε διαφορετικούς δρόμους, αθηναϊκούς μεν αλλά με ονόματα, όπως «ΟΥΤΡΕΧΤΗ» ή «ΛΥΩΝ» ή «ΑΜΒΕΡΣΑ» κι άλλα που δεν μπόρεσα να διακρίνω. Σας κοίταζα να φεύγετε, μόνο, για να ανταμώσετε ξανά κάτω απ’ την φωτεινή επιγραφή που γράφει «ΦΕΛΙΖΟΛ», με μεγάλα κόκκινα γράμματα, να πιείτε μπύρα και να φάτε χοιρινά καλαμάκια με προκάτ τηγανιτές πατάτες στην καντίνα απέναντι απ’ την στάση. Ανταλλάξατε καρτ— ποστάλ απ’ τα ταξίδια σας και πήρατε πάλι άλλα λεωφορεία, άλλα απ’ το δικό μου και άλλα μεταξύ σας.

Στρίβοντας στο παλιό εργοστάσιο, βγαίνοντας στην μεγάλη λεωφόρο είναι εκεί που σας συνάντησα ξανά. Κάποιοι σφίγγατε τα χέρια κι άλλοι τα δόντια. Μερικοί έκλαιγαν κι άλλοι ερωτεύονταν και περνούσαν δαχτυλίδια κάτω απ’ την άσπρη λάμπα του δρόμου. Ορισμένοι ήσασταν μέσα σε μπαρ και πίνατε τα ίδια ποτά που πίνετε πάντα, καπνίζοντας με τον ίδιο τρόπο που καπνίζετε πάντα, αν και κάποιοι φάνηκε να είχατε αλλάξει δυό— τρεις φορές μάρκα τσιγάρων.

Σας είδα να σηκώνετε τηλέφωνα, να στέλνετε μηνύματα, mails, λουλούδια, «συλλυπητήρια», «συγχαρητήρια», «περαστικά». Να γράφετε ευχαριστήριες κάρτες, να μοιράζετε πρόθυμα τις επαγγελματικές σας, να υπαγορεύετε τον αριθμό και την ηλεκτρονική σας διεύθυνση. Μερικοί δίνατε ραντεβού κι άλλοι αγωνιούσατε για κάποια συνέντευξη, παίρνοντας δέκα βαθιές ανάσες πίσω απ’ το τιμόνι του μεταχειρισμένου ΙΧ σας, κοιτάζοντας τον πλαϊνό καθρέφτη, επαναλαμβάνοντας την ίδια κάθε φορά ενθαρρυντική σας κονσέρβα. Σχεδόν όλοι είχατε ακριβό ρολόι χειρός και κρατούσατε ατζέντες, filofax ή κάτι παρόμοιο, τέλως πάντων, σημειώνοντας με μαύρο μελάνι τις συναντήσεις, τις υποχρεώσεις σας και ατελείωτες λίστες για ψώνια με προϊόντα, όπως αρωματικά χώρου και μαρμελάδα βερίκοκο.

Παρατήρησα μερικούς μέσα σε σπίτια, ανάμεσα σε κούτες και ντελίβερι, να κουβαλάτε το βιος σας να το πηγαίνετε σε άλλα σπίτια με παρκέ, πάσο κουζίνας, φυτά εσωτερικού χώρου και μικροκαμωμένα μπαλκόνια. Κάποιοι υπογράφατε συμβόλαια, άλλοι ανοίγατε λογαριασμούς. Τις Κυριακές τρώγατε, λέει, σε μεγάλα τραπέζια, κάνατε προπώσεις κι ύστερα κοιμόσασταν με τα παράθυρα ανοιχτά— τις κουρτίνες να λικνίζονται βαριεστημένα και τον σιδερένιο ήλιο να διαφανίζει ανάμεσά τους.

Δυο— τρεις τραβολογούσατε παιδιά και πηγαίνατε διακοπές στην θάλασσα και παστωνόσασταν με αντηλιακό και παστώνατε και τα παιδιά με αντηλιακό. Τους παίρνατε γρανίτες και τα παίζατε στην άμμο, αφού πρώτα τους είχατε φορέσει το χιλιο— βρεγμένο καπελάκι, για να γλιτώσουν την ηλίαση. Λίγο πιο κάτω είδα να τους βάζετε την τσάντα στην πλάτη και να τα στέλνετε σχολείο, να κλαίνε την πρώτη μέρα, να κλαίτε κι εσείς (κρυφά) την πρώτη μέρα, να τα μαλώνετε, να ψάχνετε αργότερα τις τσέπες τους και να ανακαλύπτετε έξαλλοι τρίμματα από καπνό και καβατζωμένους αναπτήρες.

Κάποιοι φορούσατε κρέμες κι άλλοι χτυπιόσασταν πάνω από ελλειπτικά, μερικοί κάνατε τατουάζ και δεν τα μετανιώσατε κι οι κοπέλες άλλαζαν χρώμα μαλλιών στους λουτήρες των κομμωτηρίων. Ήσασταν μια μαζί και μια χώρια, φιλιόσασταν σταυρωτά και πίνατε καφέδες σε άλλες πόλεις, σε άλλα στέκια, αναπολούμενοι τα τωρινά, λες κι υπήρξαν μόνο για ‘ σας.

Στο καφενείο δίπλα στην στάση που κατεβαίνω δυό γέροι τσακώνονταν για τα πολιτικά, μπορεί και για το ποδόσφαιρο. Διέκοψα για λίγο την φαντασίωσή μου κι επιστρέφοντας σε αυτήν σας βρήκα άλλοτε, να αγανακτείτε κι άλλοτε, να συμβιβάζεστε, να χτυπάτε τις γροθιές σας επάνω σε τραπέζια κι ύστερα να τις δένετε με διπλό επίδεσμο. Σας είδα να παίρνετε ασπιρίνες και παυσίπονα, να έχετε γιατρό, να πηγαίνετε για γενικές εξετάσεις και να κάνετε ετεροχρονισμένα μαθήματα Βιολογίας κάτω από τον πράσινο φωσφοριζέ σταυρό του φαρμακίου της γειτονιάς που υπόσχεται ανακούφιση σε σωληνάρια— αλοιφές και δισκία των 360mg.

Ένα σπίτι πιο δίπλα είχε αναμμένα μπλε λαμπάκια στο σαλόνι, χριστουγεννιάτικα θα ‘ταν, αλλά δεν βαριέσαι; Εκεί βρήκα πάλι εσάς να αναβιώνετε τα πάρτι των εφηβικών σας χρόνων— να χύνετε ποτά στους καναπέδες και να χορεύετε σαν μανιακοί με τις αγαπημένες μας μπάντες, μόνο που τώρα ακούγονταν παράφωνες και κάπως σαν να έπαιζαν από μακριά, από το δίπλα διαμέρισμα, ίσως. Εσείς χορεύατε, όμως, χορεύατε με ό,τι είχατε και φαινόσασταν τόσο γελοίοι και μπλε σαν τα χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια των γειτόνων για το ψευτο- εφέ.

Καθώς γύριζα το κλειδί στην εξώπορτα παρατήρησα ένα απορριμματοφόρο να περνά την ίδια ακριβώς στιγμή. Ό,τι ιδανικότερο θα μπορούσε να ζητήσει η αντι- ποιητική μου. Πάνω του ήσασταν εσείς και με καλούσατε κοντά σας σε κάτι που θύμιζε installation ντεκαντάνς, παρανοϊκού καλλιτέχνη. Στην μέση του δρόμου, όμως, και πάνω που πρόλαβα να σας δω όλους έναν— έναν καλά, δώσατε ένα σάλτο και εξαφανιστήκατε προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις, ενώ το απορριμματοφόρο τράβηξε ευθεία και χάθηκε ύστερα από λίγο στον ορίζοντα. Εγώ μπήκα στο σπίτι και άναψα το φως. Έπρεπε να σας διηγηθώ όσα είδα—

λοιπόν, αγαπημένοι μου...  

αν φτάσατε ώς εδώ, σημαίνει ότι είστε σπίτι μαζί μου τώρα. Είστε στην Αθήνα, την Αθήνα των 30 τ.μ. του δωματίου μου, στο μεγάλο καράβι της Αρλέτας που παίζει τώρα στ’ ακουστικά μου, της άναρχης δόμησης, της αμφίβολης αισθητικής, της πράσινης τέντας, της γόπας και της διαρκούς νοσταλγίας.

« Όλα τα δύσκολα και τα ωραία βρίσκονται μπροστά σας.»

Σας φιλώ, να προσέχετε.

Η φέρελπις ως και—

δική σας αγαπημένη,

Μαρία-Νικη Z.

Δεν ξέρω πώς να σε προσφωνήσω,

αλλά σήμερα μετρούσα ψιλά

πάνω στο γυάλινο τραπέζι της κουζίνας,

γιατί δεν έβγαινα.

Δεν έβγαινα,

σκέψου.

Ξέρουμε, όμως πως⏤

αυτό δεν είναι αλήθεια.

Ήμουν μια χαρά,

σχεδόν.

Ήθελα απλά να αγοράσω⏤

ένα εισιτήριο για τα Μέσα,

λίγο καφέ,

ένα πακέτο τσιγάρα,

καμιά- δυο μπύρες

και ενηλικίωση.

Πάνω στο τραπέζι⏤

υπήρχε ένα στυλό,

από αυτά που γράφουν οι μαμάδες

με τις χοντρές μύτες,

όταν το ενδιαφέρον-

για την γραφική ύλη

έχει παρέλθει πια από χρόνια.

Για μια στιγμή⏤

σκέφτηκα-

να φορέσω γυαλιά,

κι έπειτα θυμήθηκα-

το ενοχλητικό αψεγάδιαστο

της μέχρι τώρα όρασής μου

που δεν μου επιτρέπει-

το συγκεκριμένο αξεσουάρ.

Συνέχισα να μετράω κέρματα,

ενώ παράλληλα μού έρχονταν μνήμες

από τους προηγούμενους μήνες,

που με έκαναν να θυμώνω

και να ζορίζομαι.

Για να τις διώξω σκέφτηκα-

όλα τα χέρια που θα μπορούσαν

να ‘χαν αγγίξει-

αυτά τα ψιλά,

πριν από ‘μενα.

Θα μπορούσαν να ‘ναι-

τα δικά σου χέρια,

ή ακόμα και τα δικά μου,

όταν δεν ήταν ακόμα έτοιμα.

Τότε,

μας φαντάστηκα μαζί⏤

πάνω από ένα άλλο τραπέζι,

μιας άλλης κουζίνας

να μετράμε ψιλά που θα ‘ναι,

όμως,

άλλα ψιλά,

γιατί θα τα μετράμε μαζί

και γιατί θα τα ‘χουν αγγίξει

άλλα χέρια πρώτα⏤

μπορεί και τα δικά μας,

όταν δεν ήταν ακόμα έτοιμα⏤

κι αυτά θα ‘ταν τότε αλλιώτικα χέρια

εν αναμονή επαφής μίας μακάρι ευτυχίας.

Δεν ξέρω πώς να σε προσφωνήσω ακόμα

και κοίτα να δεις⏤

ήρθε η ώρα για την αποφώνησή μου.

Μετράω ψιλά

και σκέφτομαι τα χέρια σου-

μαζί

με τα δικά μου.

Κι αν αυτό δεν αρκεί,

για να σε προσφωνήσω κάτι-

τότε μάλλον⏤

δεν βγαίνω.

Δεν είχα ιδέα πώς θα το ονομάσω αυτό κι έτσι έφαγα μισή ώρα, να σκέφτομαι. Μετά ξέχασα τι ήθελα να γράψω. Δεν έχει και πολλή σημασία το πώς ονομάζουμε τα πράγματα, ε;

Ήλπιζα να καταφέρω να πω κάτι, να κρατήσω σημειώσεις. Αυτό έμαθα, αυτό ξέρω. Η ζωή υπαγορεύει κάπως γρήγορα, όμως, βρίσκετε;

Μην με παίρνετε στα σοβαρά, είμαι χομπίστρια (ακόμα). Είμαι και φιλόδοξη, όμως. Δεν βγάζουν όλα τα πράγματα νόημα, αλλά κάποια βγάζουν πιο πολύ από άλλα. 

Μην (με) φοβάστε.

Όταν παιζόταν το Πάλι από την αρχή (το 2006) στο MEGA ήμουν 6 χρόνων και δεν ανήκα καν στο target audience. Πριν από λίγες ημέρες έπεσα τυχαία επάνω στην σειρά στο YouTube και σε μια προσπάθεια να διασκεδάσω την ανία μου αποφάσισα να την δω, μιας και είχε μόνο 18 επισόδια. Δεν περίμενα να κολλήσω τόσο κι έτσι ακόμα και τώρα, μία εβδομάδα αφότου έχω ολοκληρώσει την σειρά, σκέφτομαι ακόμα τους χαρακτήρες σαν να ήταν δικοί μου άνθρωποι. Σκέφτομαι την Άννα, τον Μάρκο, την Ιοκάστη, την Κατερίνα, ακόμα και τον Ανέστη και τον Τάκη. Δεν συζητώ καν για τον Ντάνι· από τους πιο καλογραμμένους και πρωτότυπους χαρακτήρες στην ελληνική σεναριογραφία, τον οποίο ο υπερταλαντούχος (και αδικοχαμένος) Κ. Παπαχρόνης απέδωσε υπέροχα. 

Δεν νομίζω ότι έχω αγαπήσει σειρά της ελληνικής τηλεόρασης περισσότερο, δίχως υπερβολή, κι αυτό ίσως επειδή πλέον ανήκω ξεκάθαρα στο target audience και η ιδέα ανθρώπων που παλεύουν να ενηλικιωθούν βιώνοντας την ζωή μέσα από μια σειρά τραγελαφικών καταστάσεων με θέματα, όπως τον έρωτα, την ανεργία, τις σπουδές, την φιλία, την οικογένεια και το πλήθος υποχρεώσεων που συνεπάγεται η ενήλικη ζωή, μού φαίνεται αρκετά οικεία τώρα.

Μπερδεψουά, σουρεάλ, όπως και να το κάνεις το Πάλι από την αρχή είναι βασικά ένα πράγμα, αληθινό. 

Εχθές το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα έναν κόμπο στο στομάχι που έφτανε ως τον λαιμό. Τον ονόμασα έμπνευση. Στα ακουστικά μου έπαιζε Κόρε.Ύδρο. Το τετραδιάκι μου γέμισε πάλι με (άκριτες) σκέψεις. Πριν από λίγες ώρες διάβασα μονοκοπανιά μια συμπαθητική ποιητική συλλογή. Υποθέτω πως αναπληρώνω τα κενά μου άπληστα πλην όμως ανερυθρίαστα.

“ Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα,

πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα,

γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο,

δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο „

Καθώς ο κόσμος ξημερώνει, δεν είμαι έτοιμη να βγω απ'την κρυψώνα μου.